من، حتی اگر محل سکونتم اجازه می‌داد، در این «انتخابات» شرکت نمی‌کردم. انتخابات را در گیومه می‌گذارم، چون انتخابات نیست. چیزی خاص ِ خودش است. یک بنجل ِ سرهم‌شده که مفهومی که نامش را دزدیده‌است را به تمسخر گرفته‌است.

این که گزینه‌های این «انتخاب» باید از فیلتری رد شوند که روش ِ دموکراتیکی برای تغییر و نظارت بر آن وجود ندارد، و اینکه شمردن ِ آرای این «انتخاب» با کسی است که تردیدهای زیادی درباره‌ی امانت‌داری‌اش وجود دارد، این‌ها اتفاقات ِ جدیدی نیست. اتفاق ِ‌جدید این است که مجری این «انتخاب» خودش را مجاز می‌داند صندوق‌ها که جمع شد چماقش را بیرون بکشد. این انتخابات نیست.

اما مساله فقط نحوه‌ی اجرا نیست. فرایند ِ دموکراسی هم قابل دفاع نیست. و حالا کمتر از همیشه.

ساختار ِ‌ حاکم به حقوق اقلیت‌ها احترام نمی‌گذارد. اقلیت ِ قومی، مذهبی، جنسی، فکری. ساختار با هوچی‌گری کارش را پیش می‌برد. «ما همه موافقیم، و همین مهم است». اقلیت‌ها کنار زده شده‌اند و جامعه درگیر معیشت و حجاب و دغدغه‌های دیگری شده‌است که آن را ابتر می‌کند. و این به ساختار ِ حاکم امکان یکه‌تازی ِ بیشتر می‌دهد. فرایند ِ انتخابات به‌نحوی مدیریت می‌شود که منجر به کنارزده‌شدن اقلیت‌ها شود و جامعه‌ی درگیر ِ امور روزمره را به شکل توده‌ای درآورد که با چیزی گنگ موافق است. در این فرایند، «انتخابات» بعنوان ابزاری درخدمت فلج‌کردن دموکراسی درآمده است.

«انتخاباتی» که این ساختار اجرا کند، مسخره کردن مفهوم انتخابات و دموکراسی است. من نمی‌خواهم پیاده‌نظام این لوده‌گری باشم.

با این‌همه اما، من تصور نمی‌کنم شرکت ِ مردم در این «انتخابات» لزوما کم باشد. شرکت در انتخابات مجلس لزوما برای شهروندان ِ ایرانی به‌معنی بازی‌کردن در زمین ِ ساختار حاکم نیست.

من می‌توانم تصور کنم که اتفاقا مردم ِ زیادی در این «انتخابات» شرکت خواهند کرد و رسانه‌های حکومتی این مساله را در بوق و کرنا خواهند کرد. و این خیلی اتفاق بدی نیست. کسانی به مجلس خواهند رفت که وعده‌ی مدرسه و آب و نان داده‌اند و می‌دانند که اگر مدرسه و آب و نان ندهند بار بعد کارشان سخت‌تر خواهد شد. این‌طور که نگاه‌کنی، این نمایش ِ هزل اتفاقا می‌تواند نتیجه‌ی فرخنده‌ای داشته باشد؛ ما یک قدم به نسخه‌ی واقعی‌تری از دموکراسی نزدیک‌تر خواهیم شد.

معضل ِ بزرگ ِ ساختار ِ دروغ‌گوی دغل‌باز زمان است. جلوی هرچیزی را بشود گرفت، جلوی ثانیه‌شمار ِ ساعت را نمی‌شود گرفت. چه این نمایش ِ دموکراسی‌گونه موفق شود چه نشود، ساختار از آن سود ِ درازمدتی نخواهد برد. و مهم همین است.

کارتون از تلخندک