۳ نظر برای “ تورنتو، تهران، قاهره، میامی – گاهی لباس پلیس همه‌جا یک رنگ است ”

1. احمد شریفی - 1st فوریه 2011 11:23 ق.ظ

   آقا این خط اول پس نوشت منظورتون از “مشکوک ترها” همون “شکاک ترها”ست یا من بد فهمیدم؟

   کمانگیر – احمد جان، دهخدا درباره‌ی «مشکوک» می‌گوید،

   در تداول فارسی گاهی بجای «شاک ّ» (اسم فاعل ) استعمال گردد.

   به‌نظر شما این استفاده را نباید کرد؟ بفرما نمی‌کنم. مخلصم.

2. پیام - 2nd فوریه 2011 4:47 ق.ظ

   فرق ماجرا در ایران این بود که آشوبگران از مدل میامی به قول شما استفاده می کردند. به این دلیل واضح که مدل مورد نظر شما کاملاً وابسته به رسانه است و این سبزها بودند که به خاطر حمایت بدون محدودیت رسانه های غربی اصلاً امکان چنین کاری را داشتند. طبقه عادی مردم ایران که واضح است هیچ صدایی در رسانه های غربی ندارند. مثلاً یک زن چادری ایرانی از نظر رسانه های غربی اصلاً وجود ندارد، چه برسد به اینکه بخواهند نظرش را منعکس کنند.
   به این ترتیب هیچ بعید نیست کارهای مثل قتل ندا که نقطه آغاز یک کمپین خیلی حساب شده پروپاگاندا بود از اصل عمدی و پروژه کسانی باشد که دنبال تغییر رژیم به هر قیمتی هستند.
   آنچه فرق عمده قضیه است این است که برای آمریکا پروژه تغییر رژیم در ایران واقعاً یک «پروژه» است. اما تغییر رژیم در مصر فقط به نیت و قصد آمریکا بستگی دارد. آمریکا هر وقت بخواهد بلافاصله می تواند رژیم مبارک را عوض کند. فرق یک حکومت سرتاسر وابسته و یک حکومت مستقل خیلی زیاد است و چندان جای مقایسه ندارند.

3. محسن - 4th فوریه 2011 12:59 ق.ظ

   سلام
   کانادا و مصر را نمی دانم ولی در مورد ایران :
   – ایجاد بحران مصنوعی توسط ” سیستم” در ایران واقعاً جایی ندارد . آنهم به یک دلیل ساده : انقدر طیف های مختلفی در اینگونه آشوبهای خیابانی فعال هستند که هر مدل سناریویی بخواهید از آن استخراج می کنید !
   – آنچه که در پس از اغتشاشات خیابانی شما در قالب عکسها و فیلمها در مورد شکستن شیشه ها یا آسیب رساندن به موتورسیکلت ها یا خودروها ( مثلاً روی کاپوت ماشین بالا و پائین پریدن ) توسط نیروهای مثلاً ضد شورش دیده اید ( که یک نمونه عکسهایش هم در بالا ست ) دو علت کاملاً شفاف و ساده دارد :
   ۱- گاهی اوقات برای نیروی ضد شورش که در صحنه حضور دارد کاملاً مشخص و مشهود است که صاحب فلان خودرو یا فلان موتور سیکلت ، در حال سنگ پرانی ، اغتشاش ، پرتاب کوکتل مولوتوف و …. می باشد ولی پس از یورش نیروهای مقابله کننده ، مجبور به ترک خودرو و فرار یا پناهنده شدن به منزلی و مغازه ایی می شود . در اینجا و در چنین حالتی ، آن دسته از نیروهای مقابله کننده ، به خودرو یا موتور شخص اغتشاشگر که اکنون متواری شده به منظور تنبیه یا زهر چشم گرفتن یا هر علت دیگری آسیب می رسانند . منتهی بیننده ایی که از روی عکس قضاوت می کند چنین در می یاب که خود ضد شورش ها ، اموال عمومی مردم بی گناه و بی خبر را آسیب می زنند .
   جوانتر که بودم ، در جریان کوی دانشگاه ۷۸ ، پژویی را با دوستان دیدیم که در صندوق عقبش نزین و شیشه و اینها بود و کوکتل مولوتوف درست می کردند و به سر کوچه می رساندند و بر سر ما پرتاب میکردند . بالاخره پس از نیم ساعتی هیجان انگیز ، به کوچه و به پژو رسیدیم و مشخصاً مالکش فرار کرده بود . طبیعی است که بهمراه دوستان ، آن را واژگون کردیم و با همان بنزین ها آتشش زدیم . البته هنوز هم از جمله افتخارات قدیممان است .
   ۲- البته برخی از تخریبها از یان حالت مستثنی هستند و علتی دیگر و مهم تر دارند . از کوی دانشگاه ۷۸ تا امروز ، هرگاه در آشوبهای خیابانی ، کار سخت شده و طاقت ، طاق شده و آشوب به حد بالایی رسیده ، در مکانهایی که آشوب و اغتشاش خیلی شدید بوده ، نیروها پس از فتح ! به برخی خودرو ها اسیب رسانده و یا حتی وارد منزل آنهایی که آشوبگران را پناه داده می شوند و حسابی حتی به اموال طرف آسیب می رسانند . این یعنی اینکه : تویی که اینها را پناه می دهی هزینه اش را هم بپذیر . و دیگر اینکه شعار اصلی ما : وقتی ماها که برای حفظ این نظام و کشور هزینه داده ایم ، امنیت نداشته باشیم . هیچکس نباید امنیت داشته باشد .
   این البته شعار یا اعتقادی است که شاید خیلی ها متوجه نشوند یا بشدت جا بخورند ولی من شخصاً از آن دفاع می کنم و بهش پایبندم .
   صادقانه صحبت کردم .

نظر بگذارید