برای دوستی نوشتم که بدون ارایه ی تصویر ِ کلی، نقل دو جمله و یک پاراگراف مفهوم ِ قابل اعتنایی را منتقل نمی کند. اینجا البته کاری به دستچین کنندگان، از جنس فارس/فاکس نیوز، ندارم که کارشان دقیقا ارایه تصویر نیمه کاره برای گرفتن نتیجه ی دلخواه است. اینجا فرض می کنم صداقت مهم است و من از اینکه تو با نوشته ی من همدلی کنی یا نه چیزی در جیبم نمی رود. فرض می کنم می نویسیم که حرف بزنیم. نان و آبی هم درکار نیست.

در پرانتز بگویم، بعد از اینکه چند صفحه ی آخر کتاب قبلی (ببینید: کتاب: اهالی ِ لا اله الا لا) تمام شد، یکی از این که دو کتاب را شروع خواهم کرد:

۱- The Uses and Abuses of History: این کتاب چاپ پنگوئن است و در کانادا پرفروش شده است. نام کتاب بنظرم واضح است.

۲- The Number Game: این یکی را یک اقتصاد دان و یک خبرنگار بر مبنای یک برنامه ی BBC به نام More or Less نوشته اند. کتاب به سواستفاده از آمار در رسانه ها و توسط سیاستمداران می پردازد، تا آنجا که روی جلد توضیح داده شده.

اما اینهمه یعنی چه؟ اینهمه را در ادامه ی پست ِ بسیار ِ خوب ِ جمهور می نویسم: چرا احمدی نژاد را تقبیح می کنیم؟. من اینطور قضیه را می بینم: مساله در دنیا کم نیست. هر کسی هر گوشه ای که زورش می رسد دارد یکی را چپاول می کند. اما وقتی می بینم احمدی نژادی پیدا می شود که حرف و حدیث ِ پشت ِ خودش را با وسط کشیدن حرف و حدیث ِ دیگران می خواهد لاپوشی کند، اینجاست که اگر احمدی نژاد بود می گویم سیاستمدار است، دروغ و دغل نکند چه بکند؟ اما خودمان که دیگر این کار را نکنیم.

داریم کم کم عادت می کنیم به شلوغ بازی. وقتی رییس جمهورمان می شود یک شلوغ باز، از من و توی شهروند چه انتظاری می رود؟ اگر قرار بود کار ِ دنیا با هوار کشیدن حل بشود تا حالا شده بود. جیغ زدن و یخه ی ملت را گرفتن هم هنر نیست. همین آقای جمهوری اسلامی که شده است وکیل مدافع “مظلومان فلسطین” همان آقای جمهوری اسلامیی است که از نسل کشی در دارفور به عنوان “مشکل ِ غرب ِ سودان” یاد می کند و هنوز نامه ی محکومیت ِ عمرالبشیر به سودان نرسیده رییس مجلسش را به خارطوم می فرستد.

از دیگران:

• لویاتان: یک شوی تلویزیونی : احمدی نژآد در ژنو