گاهی حوادث اینقدر بکررات  اتفاق می افتند که فراموش می کنیم جدی و انتقادی در موردشون فکر کنیم. مثلا سفر رفتن سران جمهوری اسلامی رو در نظر بگیرید. آقای الف با هواپیما به شهر فلان می ره. بعد در فرودگاه شهر سوار ماشینی با شیشه های بزرگ می شه و از وسط شهر با سرعت آروم می گذره. اگر ایشون کمی آدم مهمی باشه مدرسه های شهر تعطیل هستند و احتمالا ملت رو با اتوبوس آوردند در مسیر حرکت آقا. بعد مردم رو جمع می کنند در استادیومی و آقا سخنرانی می کنه. آیا این بدلیل ه که همین الان ایشون نکته بسیار مهمی به ذهنش رسیده که باید با ملت در میون بگذاره؟

این البته محدود به برادران “ارزشی تر” نمی شه. اوایل دوران ریاست جمهوری خاتمی هم ایشون ۱۶ آذر می آمد دانشگاه تهران و سخنرانی می کرد. یک بار شنیدم که که اواخر سخنرانی یک تازه رسیده از کسی که قسمت بیشتر سخنرانی رو شنیده بود، با اشتیاق پرسید “چی گفت؟” و جواب شنید “همون شروورای همیشگی.” هر دو هم دانشجو و “عشق خاتمی” به نظر می رسیدند البته.